Najwyższa góra świata

„Tylko dorośli o nic dzieci nie pytają i to wcale nie jest w porządku”

To słowa kilkuletniego Bogusia, którego rodzice wraz z siostrą wyjechali do dalekiej Ameryki „urządzać nowy dom”. Oprócz tęsknoty chłopiec czuje żal, bo o planach rodzinnych nikt z nim wcześniej nie rozmawiał. Tymczasem zbliżają się szóste urodziny, a dziadek, który Bogusiem się opiekuje, pyta, jaki prezent sprawi mu największą przyjemność…

To jedna z kilku historii opisanych przez Annę Onichimowską w tomie opowiadań Najwyższa góra świata. Ich bohaterami a zarazem narratorami są dzieci, w których życiu pojawia się wyjątkowo trudna sytuacja. I tak – oprócz Bogusia – poznajemy Ulę, starającą się towarzyszyć ukochanej babci w chorobie, Ewę, która nie rozumie, dlaczego z domu wyprowadza się mama, i zasmuconego Kubę, którego tata wzbudza u innych dzieci śmiech…

Wydaje się, że to właśnie smutek łączy większość tych historii. Doświadczają go dzieci, które zderzają się z rzeczywistością, kiedy to dorośli podejmują decyzje lub żyją w świecie, gdzie nie ma miejsca na uczucia dziecka. Ale obok smutku pojawiają się też: wrażliwość, mądrość i dzielność, które nie zawsze dostrzegamy w dziecku.

„Nie ma dzieci – są ludzie; ale o innej skali pojęć, innym zasobie doświadczenia, innych popędach, innej grze uczuć. Pamiętaj, że my ich nie znamy” – wiele lat temu pisał Janusz Korczak. I słowa te są cały czas aktualne, bo w naszej codziennej krzątaninie, nawet wtedy gdy chcemy stworzyć dzieciom jak najlepsze warunki życia, zapominamy często o ich uczuciach…

Wzruszająca, mądra książka, która trafia prosto do serca i serce otwiera. Nic dziwnego, że została wpisana na Międzynarodową Listę Honorową im. H.Ch. Andersena.

Marzanna Kuszyńska