Ten Pan

Czy Ten Pan był niewidzialny?

Każdego dnia Ten Pan „kroczył powoli, w dziurawych butach, ciągnąc za sobą pordzewiały wózek”. Większość ludzi mijała go obojętnie, jakby go nie było. Wielu mieszkańców szarych bloków i starych kamienic go nie lubiło.

Kilkuletni Staś nie rozumiał dlaczego. Przecież nikomu nie szkodził. Nikogo nie zaczepiał. I musiał mieć dobre serce, skoro dzielił się jedzeniem z kotami, ptakami, a nawet jeżami.

Nikt nie wiedział, jak ma na imię. Dla wszystkich był Tym Panem.

„Niech się stąd wynosi”. „Nikt go tu nie chce”. „Tacy jak Ten Pan tylko psują osiedle” – mówili sąsiedzi. A Ten Pan… starał się być niewidzialny.

I dopiero Staś, martwiąc się o bezdomnego pana, namówił mamę, żeby mu pomóc.

Dzieci, które poznają „Tego Pana”, z pewnością będą dumne, że to mały chłopiec odmienił życie dorosłego człowieka. I na pewno poruszy ich (i nasze, już dorosłe) serca list do Stasia od… pana Antoniego. Tak, Ten Pan miał imię. I swoją smutną historię.

Szacunek wobec innych, wrażliwość, rozumienie ich potrzeb i niesienie pomocy potrzebującym to ważny temat do rozmowy z dziećmi.

Artur Gębka, psycholog, który na co dzień pomaga dzieciom, napisał piękną, wzruszającą historię o otwartości dziecka na drugiego człowieka. I o tym, jak bardzo my, społeczeństwo, przesiąknięci jesteśmy uprzedzeniami. Jak surowo osądzamy innych, opierając się tylko na pozorach. To książka dla małych, ale i dorosłych czytelników, którzy będą ją czytać dzieciom.

                                                                                                                                  Dorota Koman