Alicja w krainie czarów. O tym, co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra

Zaczarowany świat Alicji

Jak nie kochać stale uśmiechniętego Kota z Cheshire, Zwariowanego Kapelusznika, Białego Królika, Zająca Marcowego czy Gąsienicy, która pali fajkę? I sytuacji przedstawionych przez Lewisa Carrolla – na czele          z efektem działania magicznych ciasteczek i eliksirów, dzięki którym główna bohaterka, siedmioletnia Alicja, raz maleje, raz rośnie…

Czyż nie zachwyca nas dziwaczna gra w krykieta niezapomnianej Królowej Kier – flamingami, podczas gdy piłkami są… jeże? A niezwykłe figury szachowe?

Pełne zaskakujących, nonsensownych skojarzeń są też zabawne rozmowy Alicji… „Wszyscy tu jesteśmy stuknięci. Ja jestem wariat. Ty jesteś wariatka” – tłumaczy Kot Alicji, której… przyśniła się cała ta irracjonalna, absurdalna rzeczywistość.

Alicja w krainie czarów rozbudza wyobraźnię czytelników już od 1865 roku (polskich – od 1910 roku, w wielu kolejnych tłumaczeniach), a także widzów niezliczonych adaptacji teatralnych i filmowych. Fascynują nas wymyślone przez poważnego profesora Oksfordu prześmieszne (a przecież dające do myślenia) perypetie Alicji i barwni, niekiedy wręcz groteskowi bohaterowie, których powołał do literackiego życia (w rękopisie także narysował!). I tym samym wywołał niekończące się dyskusje: czy jest to opowieść dla starszych dzieci, czy też dla dorosłych. A może po prostu jest to jedna z tych książek, z którą i do której się dorasta?

Dorota Koman