Biuro zagubionych zabawek

Ile można opowiedzieć o życiu… z perspektywy zabawek

Czytając tę książkę, dorośli przypomną sobie własne zabawki, które… nie wiadomo gdzie się podziały. A dzieci, którym będą czytać o pajacyku Pajacku (skrót od Pan Jacek), pomyślą, co czują zagubione zabawki, których – jak pisze Iwona Czarkowska – jest tak dużo w czasach, gdy dzieci mają „tyle zabawek, że nawet nie zauważą, jak którąś zapodzieją”.

Wielkie serce dla dzieci i starych, zepsutych zabawek ma pan dozorca przedszkola, Hipolit Miotełka, który wciąż coś znajduje i reperuje, a po zwolnieniu z pracy (jako za stary i… za mało groźny), zakłada Biuro Zagubionych Zabawek – w lokalu wynajętym od sprzedawcy telefonów, Ernesta Listopadowego, który… nie lubi sprzedać telefonów, a widząc Pajacka, przypomina sobie o swoim ulubionym pajacyku z dzieciństwa. Pan Hipolit dostaje więc pierwsze ważne zadanie, a każdy dzień przynosi kolejne.

Zaskakująco potoczą się losy bohaterów – krokodyla Ogryzka i Adasia, gipsowych krasnali: podskoczków i ogrodowców, Pajacka i pani dyrektor przedszkola, Ernesta… oraz innych dzieci lub niegdyś dzieci i ich zabawek.

Ta wzruszająca, pełna optymizmu, napisana lekkim piórem i z poczuciem humoru książka pięknie opowiada małym czytelnikom o współczesnym świecie, w którym tylko na pozór „Nikt nie potrzebuje starych ludzi i starych zabawek” – jak wzdycha pan Hipolit. A przecież są oni-one tak bardzo potrzebni-potrzebne. Tak ważni. I to oni-one tyle wiedzą o przyjaźni, wierności, lojalności – życiu.

                                                                                                                                             Dorota Koman

III nagroda w kategorii do 6 lat w II Konkursie Literackim im. Astrid Lingren na współczesną książkę dla dzieci i młodzieży.