Czy Nika znika?

Kiedy nie umiesz porozmawiać, napisz…

Gdy poznajemy Nikę, huśta się samotnie na podwórku. Góra-dół. Góra-dół. Patrzy na nowy dom, z którego bardzo się cieszy. Ma wreszcie swój pokój, a nie tyko kącik. Ogród, w którym kiedyś będzie pięknie. I huśtawkę. Ale…

Tata nie ma dla niej czasu – wraca z pracy późno i bardzo zmęczony. Mama całymi dniami pracuje przy komputerze. Chcieliby zająć się Niką, jednak nie mają kiedy.

Nika stara się być dzielna, choć nie ma już przy niej przyjaciółki z przedszkola. I nie ma z kim porozmawiać, co będzie, gdy jesienią pójdzie do zerówki w nowej szkole…

Wszyscy chcą dobrze – i rodzice, i Nika. A jednak nie jest dobrze.

Wydaje się, że nic się nie da zrobić, tymczasem rozwiązanie czeka tuż za płotem.

I choć z drżeniem serca czytamy, jak sześciolatka przechodzi przez dziurę w ogrodzeniu do sąsiadki (i absolutnie zgadzamy się z mamą, że nie należy rozmawiać z nieznajomymi, nigdy przenigdy), to serdeczny gest sąsiadki wywoła lawinę dobra, dzięki czemu nie tylko Nika i jej rodzice znajdą rozwiązanie rodzinnych problemów…

To piękna, optymistyczna historia – z książkolistami, zapachem słońca i przeszłości, a nawet z „od-znikniętą” księżniczką w tle – o dziecięcej potrzebie bliskości tu i teraz (nie „kiedyś”)… I o tym, że nigdy nie jest za późno, by znów być naprawdę razem.

Czy Nika znika? – książka zauważona przez naszą Fundację w organizowanym przez nas VI Konkursie im. Astrid Lindgren – to pełna empatii opowieść równie ważna dla dzieci, jak i ich rodziców, dziadków.

                                                                                                          Dorota Koman