Dwoje ludzi

Warto czytać też między wierszami…

Minimum słów – maksimum treści. Tak najkrócej można by zrecenzować książkę Iwony Chmielewskiej.

„Gdy dwoje ludzi żyje razem, to jest im łatwiej, bo są razem, i jest im trudniej, bo są razem” – pisze autorka, spinając obok – na ilustracji – męską i damską połę marynarki. Po czym rysunkami i oszczędną frazą opowiada o ludziach pasujących do siebie jak klucz i zamek (choć czasem się zacinają, a niekiedy mogą się zagubić), o parach jak wyspy na oceanie (które mają prawo do własnych dolin i wodospadów) i jak okna wychodzące na tę samą stronę świata… Kochający się ludzie mogą być połączeni jak dwie ściany, podtrzymujące wspólny dach, albo jak dwie połowy szklanej klepsydry, odmierzającej czas. A niekiedy… unikać się jak dzień i noc.

„Ludzie mogą być też mocno złączeni jak dwie okładki książki o miłości, bez których ta opowieść by się rozsypała” – kończy autorka. Niemal kończy – bo jest też miejsce dla trzeciego człowieka, który z tej miłości powstaje. Czy można piękniej pokazać istotę miłości? To książka niezbędna na każdej półce, a także do podarowania z wielu okazji małym i od dawna dużym czytelnikom.

Dorota Koman