Dziecko Noego

Arka pamięci

Okupowana Belgia. W 1942 roku nasilają się prześladowania Żydów. Rodzice siedmioletniego Josepha za wszelką cenę chcą go chronić. Choć trwa wojna, otoczony dotąd miłością i opieką chłopiec wydaje się nie do końca zdawać sobie sprawę z powagi sytuacji. Ufa rodzicom, że rozłąka (wszyscy są przekonani, że niezbyt długa) jest konieczna. Joseph trafia do Żółtej Willi – domu, w którym katolicki ksiądz ukrywa kilkanaścioro żydowskich dzieci.

Życie w tym domu jest na pozór zwyczajne – samotność, tęsknotę i strach o losy rodziny łagodzą codzienne obowiązki, nauka, drobne zabawne zdarzenia i przyjaźnie. Przyjacielem Josepha zostaje Rudi, chłopiec o podobnej historii i nieco łobuzerskim usposobieniu. Dobrze jest znaleźć przyjaciela w takim czasie i takim miejscu.

Szczególna więź powstaje także między chłopcem i ojcem Ponsem. Joseph ma otwarty umysł, uwielbia go słuchać, rozmawiać, zawsze ma mnóstwo pytań. W końcu odkrywa, że ksiądz ukrywa nie tylko żydowskie dzieci. W zamaskowanej piwnicy chroni zbiór książek, dzieła sztuki, dokumenty, tworząc niezwykłą kolekcję, która ma zachować choćby niewielką część żydowskiej kultury i religii. Pons jest bowiem przekonany, że każde dziedzictwo kryje w sobie bogactwo, z którego można czerpać.

To odkrycie skłania chłopca do refleksji nad własną tożsamością – religijną i kulturową. Do jakich wniosków dojdzie Joseph jako mały chłopiec, a potem dorosły mężczyzna – narrator opowieści, która zdarzyła się naprawdę? Eric-Emmanuel Schmitt przedstawia ją w znanym z Oskara i pani Róży subtelnym, a zarazem zwięzłym stylu, co sprawia, że Dziecko Noego porusza i zapada w pamięć.

                                                                                                                                   Marzanna Kuszyńska