Obczyzno moja

Ojczyzna i Obczyzna

„Trudno wyznaczyć granicę między mną a moim krajem, bo porastają nas te same rozdarte sosny, okrywają nas te same wierne rzeki, kłębią się nad nami te same czarne chmury”, pisze Eliza Piotrowska w swej pierwszej powieści dla dorosłych. Od lat mieszkająca za granicą, swą quasi biograficzną książkę poświęca problemowi wyrastania z charakterystycznego dla Polaków uzależnienia od historii i tradycji, wpajanego nam umiłowania do patriotycznych zrywów i życia tragiczną przeszłością.

Taka była też jej wielka polska miłość – pełna bólu, nieszczęśliwa, skazana na porażkę. A jednak, będąc później w związku z radosnym, pełnym optymizmu Rzymianinem, wciąż trzymała pod łóżkiem spakowaną walizkę – by móc uciec do „romantycznego” Wertera… i do Polski.

To książka o wyzwalaniu się, ale i o niemożności wyzwolenia – bo Polska zawsze przywoła cię… chociażby do porządku. I umiejętnie wzbudzi poczucie winy.

Po latach spędzonych za granicą – we Włoszech i Brazylii, które barwnie opisuje ─ trudno zapewne powiedzieć, co jest bliższe: ojczyzna czy obczyzna? Bo choć kultura i mentalność obcych krajów fascynują, ojczyzna to język, to literatura, na której nas wychowano, ideały, które nam wpojono. I nie da się tego odwiesić jak (za ciężkiego) lnianego worka.

Dorota Koman