Zgubiona dusza

Czekając na duszę

„Gdyby ktoś umiał spojrzeć na nas z góry, zobaczyłby, że świat jest pełen ludzi biegających w pośpiechu, spoconych i bardzo zmęczonych, oraz ich spóźnionych, pogubionych dusz…”

Olga Tokarczuk kreśli w swojej metaforycznej opowieści sugestywny obraz współczesności – tysiące pogubionych życiowo Janów, którzy w ciągłej pogoni za pracą i płacą pozostawiają swoje dusze „gdzieś daleko za sobą”. Przez jakiś czas żyje im się z tym „nawet dobrze” – okazuje się, że „bez duszy można spać, jeść, pracować, a nawet grać w tenisa…”

Przychodzi jednak moment, w którym człowiek budzi się w środku nocy z poczuciem, że brakuje mu powietrza. I że nie może przypomnieć sobie nazwy miasta ani hotelu, w którym się znalazł, a nawet własnego imienia. Mądra lekarka stawia diagnozę o zagubieniu duszy i zaleca… czekanie.

Jak opowiedzieć o misterium oczekiwania na powrót duszy? Tę część opowieści wypełniają poruszające ilustracje Joanny Concejo, na których codzienność Jana w „małym domku na skraju miasta” miesza się z okruchami jego wspomnień i fantazmatami.

Ta historia ma szczęśliwy finał, a monochromatyczne ilustracje rozkwitają wiosennymi barwami, niosąc nadzieję nam wszystkim – wiecznie zagonionym, pogubionym Janom…

Książka stanowi znakomity punkt wyjścia do rozmów z własnymi dziećmi lub uczniami – o wartościach, dojrzewaniu i współczesnym świecie.

Monika Chojnacka

Recenzja konkursowa

Zgubiona dusza

Czy wiesz, że prędkość poruszania się dusz jest dużo mniejsza niż ciał?
Czy zdarzyło Ci się usiąść spokojnie i poczekać na swoją duszę, która się zgubiła?

Zgubiona dusza Olgi Tokarczuk i Joanny Concejo jest przepiękną opowieścią o losie współczesnego człowieka. Człowieka, który pewnego dnia czuje, że nie ma czym oddychać i zapomina, jak ma na imię. Człowieka żyjącego w świecie pełnym „ludzi biegających w pośpiechu, spoconych i bardzo zmęczonych, oraz ich spóźnionych, pogubionych dusz, które nie mogą nadążyć za swoimi właścicielami”. Obrazy uzupełniają słowa, słowa ustępują miejsca obrazom.
W tej niewielkiej książeczce zawarta jest istota i smak prawdziwego życia.
Wzrusza, cieszy, uwalnia wspomnienia, pobudza zmysły.

To może być historia o Tobie.
To jest historia o mnie. Od pięciu lat żyję w drewnianym domu z ogrodem, na skraju miasta. Po trzech latach czekania, dogoniła mnie moja dusza 🙂

Agnieszka Bąk

Autorka otrzymała pierwszą nagrodę w Konkursie na recenzję, towarzyszącym Plebiscytowi Złota Dwudziestka książek na 20-lecie kampanii „Cała Polska czyta dzieciom”.